Χιροσίμα, 64 χρόνια μετά...‎

Μια πόλη που έγινε σύμβολο μέσα από τα συντρίμμια της εξακολουθεί σήμερα 64 χρόνια μετά να στέλνει παγκόσμιο μήνυμα ειρήνης και πυρηνικού αφοπλισμού. Η Χιροσίμα θρηνεί ακόμα έναν ανυπολόγιστο αριθμό θυμάτων. Από τους 245.000 κατοίκους πέθαναν 100.000, άλλοι 100.000 τραυματίστηκαν, και οι υπόλοιποι έζησαν απλώς μια ζωή κατεστραμμένη.

Στις 5 Αυγούστου 1945 απογειώθηκε από το πέλαγος των Μαριαννών το βομβαρδιστικό Β-29, το Enola Gay -από το όνομα της μητέρας του κυβερνήτη του- και στις 6 Αυγούστου 1945 στις οκτώ και δεκαπέντε το πρωί, ρίχνει την πρώτη ατομική βόμβα ουρανίου στη Χιροσίμα. «Little Boy»,την είχαν βαφτίσει οι Αμερικανοί. «Pikadon» την ονόμασαν οι επιζήσαντες, που σημαίνει ήχος και θόρυβος. Στις οκτώ και δέκα έξι λεπτά η Χιροσίμα έσβηνε από την επιφάνεια της γης. «Eνα εκτυφλωτικό φως γέμισε το αεροσκάφος» έγραψε ο κυβερνήτης του Enola Gay, σμήναρχος Πολ Τίμπετς. «Γυρίσαμε και κοιτάξαμε τη Χιροσίμα. Η πόλη ήταν σκεπασμένη από ένα τρομερό σύννεφο... που ανέβαινε σαν μανιτάρι. Κανείς δεν μιλούσε. Αίφνης, όλοι άρχισαν να φωνάζουν. Κοιτάξτε, κοιτάξτε, κοιτάξτε!». Ο συγκυβερνήτης Λιούις έγραψε στο ημερολόγιό του: «Θεέ μου! Τι κάναμε;»
Μαρτυρίες«... Ξαφνικά µια εκτυφλωτική λάµψη µ' έκανε να τιναχτώ, τα σπίτια µπροστά µας άρχισε να τρέµει και, σε µερικά λεπτά, σωριαζόταν σε ερείπια µέσα σ' ένα σύννεφο από σκόνη. Γύρω µας κι άλλα κτίρια κατέρρεαν σαν τραπουλόχαρτα. Φλόγες ξεπήδησαν από τα χαλάσµατα κι άρχισαν να φουντώνουν µε τη βοήθεια ενός ανέµου που γινόταν όλο και σφοδρότερος…. Είδα να παρελαύνουν από µπροστά µου ανθρώπινες σκιές, που έµοιαζαν µε λιτανεία φαντασµάτων. Μερικές απ' αυτές φαίνονταν να υποφέρουν από πόνους φρικτούς και βάδιζαν µε τα χέρια τεντωµένα. Αυτές οι µορφές µού προξένησαν ιδιαίτερη περιέργεια. Τέλος κατάλαβα ότι ήταν άνθρωποι φρικιαστικά καµένοι που ήθελαν να αποφύγουν την οδυνηρή επαφή των χεριών τους µε τα πληγωµένα πλευρά τους…. Οι σιωπηλοί δρόµοι ήταν γεµάτοι από πτώµατα. Η Χιροσίµα δεν ήταν πια µια πόλη, αλλά µια φλογισµένη έρηµος.»
(Μισιχίκο Χασίγια, Ηµερολόγιο της Χιροσίμα)
«Ολόκληρες οικογένειες με παραμορφωμένα πρόσωπα βοηθούσαν η μία την άλλη. Κάποιοι τραυματίες έκλαιγαν. Οι περισσότεροι έκαναν εμετό. Μερικοί είχαν τα φρύδια καμένα και το δέρμα κρεμόταν από τα χέρια και τα πρόσωπά τους. Άλλους ο πόνος τους ανάγκαζε να έχουν τα χέρια ψηλά σαν να κρατούσαν κάτι βαρύ. Αν έπιανες έναν τραυματία από το χέρι, μεγάλα κομμάτια δέρμα ξεκολλούσαν σαν να ήταν γάντι…».
(John Hersey, Αμερικανός φωτορεπόρτερ)

www.inicom.com/hibakusha

Πυρηνικός αφοπλισμός 6 Αυγούστου 2009.
Η πυρηνική απειλή και η ισορροπία του τρόμου δεν έχει εξαλειφθεί και τείνει στο άμεσο μέλλον να πάρει ανεξέλεγκτες διαστάσεις αν δεν ληφθούν τώρα μέτρα. Τι θα γίνει αν πυρηνικά όπλα βρεθούν στα χέρια τρομοκρατικών οργανώσεων του Αραβικού κόσμου;
Oi Δυνάμεις που είχαν την πρωτοβουλία των κινήσεων (ΗΠΑ, Ρωσία, Μεγ. Βρετανία, Κίνα, Γαλλία) φρόντισαν να δημιουργήσουν συνθήκες κομμένες και ραμμένες στα μέτρα τους. Δηλαδή οι HΠA (1945), η EΣΣΔ (1949), η Aγγλία (1952), η Γαλλία (1960) και η Kίνα (1964) έχουν δικαίωμα στα πυρηνικά όπλα, αλλά η Iνδία (1974), το Πακιστάν (1988), το Iσραήλ (περίπου1970) και η B. Kορέα (2004) τα κατέχουν παράνομα.
Ο Ιονέσκο, άξιος εκπρόσωπος του θεάτρου του παραλόγου θα έσκιζε τα έργα του μπροστά στο σκηνικό που δημιουργεί το διεθνές Δίκαιο του 21ου αιώνα επιτρέποντας σε όλες τις επίσημες πυρηνικές δυνάμεις (πλην της Κίνας) να διατηρούν το δικαίωμα της πρώτης χρήσης ακόμα και απέναντι σε μη πυρηνικές δυνάμεις.
Δεν είναι τυχαίο που πριν από μερικούς μήνες ο απερχόμενος γενικός διευθυντής της Διεθνούς Υπηρεσίας Ατομικής Ενέργειας (ΙΑΕΑ), Μοχάμεντ Ελ Μπαραντέι προειδοποίησε μέσω συνέντευξής του στην εφημερίδα Guardian, πως ο αριθμός των εν δυνάμει πυρηνικών χωρών μπορεί να υπερδιπλασιαστεί σε λίγα χρόνια και η μόνη διέξοδος από την πυρηνική «άβυσσο» είναι ο ταχύς αφοπλισμός των μεγάλων πυρηνικών δυνάμεων.
Σε μεγάλο ναρκοπέδιο αναδεικνύεται η Μέση Ανατολή όπου η διακίνηση πυρηνικών όπλων και η δημιουργία πυρηνικών οπλοστασίων από τρομοκρατικές οργανώσεις, αποτελούν τη μεγαλύτερη απειλή για την ανθρωπότητα. Το Ισραήλ ήδη κατέχει- ανεπίσημα-πυρηνικά όπλα και μάλιστα αρνήθηκε την υπογραφή της Συνθήκης Μη Διασποράς των Πυρηνικών (NPT). Το Ιράν παραμένει ανένδοτο στη συνέχιση του πυρηνικού του προγράμματος ενώ και το Πακιστάν έχει αποκτήσει εδώ και αρκετό καιρό πυρηνικά όπλα και φαίνεται ότι σχεδιάζει να αναπτύξει μια νέα γενιά θερμοπυρηνικών όπλων που θα είναι πιο καταστροφικά από τα υπάρχοντα και πιο εύκολα να μεταφερθούν με τις πλατφόρμες μεταφοράς στην διάθεση του.
Η διαφαινόμενη πρόθεση του Πακιστάν να αναπτύξει θερμοπυρηνικά όπλα μέσω της παραγωγής κατάλληλου σχάσιμου υλικού όπως το ουράνιο και το πλουτώνιο γίνεται ακόμα πιο επικίνδυνη από τις εξελίξεις στο εσωτερικό του κράτους του Πακιστάν που κλυδωνίζεται από την αυξανόμενη επιρροή των Ταλιμπάν στο εσωτερικό του.
Ιράν και Πακιστάν αποκτούν έναν ιδιαίτερα σημαίνοντα ρόλο στην παγκόσμια ισορροπία του τρόμου καθώς ανεξαρτήτως των σχέσεων που διατηρεί κάθε μία από αυτές με τη μοναδική υπερδύναμη, προσπαθούν να χρησιμοποιήσουν την πυρηνική τεχνογνωσία ως πολλαπλασιαστή ισχύος.
Οι ασύμμετρες απειλές που δέχονται πλέον τα κράτη και οι διεθνείς οργανισμοί αποτρέπουν έστω και την Ψυχροπολεμική ισορροπία που επικρατούσε μεταξύ πυρηνικών δυνάμεων. Η περιφερειακή αστάθεια την οποία επωμίζονται το Ιράν και το Πακιστάν στον ίδιο γεωγραφικό τους χώρο έχουν σίγουρα παγκόσμιο αντίκτυπο.
Ο κίνδυνος να περιέλθουν όπλα μαζικής καταστροφής στα χέρια θρησκευτικών και άλλων εξτρεμιστών ελλοχεύει όσο ποτέ , ενώ τα διαπραγματευτικά εργαλεία στην διάθεση της διεθνούς κοινότητας δεν αποδίδουν τους επιθυμητούς καρπούς. Και η Χιροσίμα ακόμη θρηνεί θύματα…